آیت الله علیدوست در گفت‌وگو با رسا:
فقه اسلام دارای نظام بهداشت است | لزوم رفع آلودگی روح و جسم
رییس انجمن فقه و حقوق حوزه با تأکید بر این که بخواهیم یا نخواهیم، فقه اسلام دارای نظام بهداشت است، گفت: این نظام به رفع آلودگی جسم و روح به صورت توأمان توجه دارد.
آیت الله ابوالقاسم علیدوست عضو جامعه مدرسین حوزه علمیه قم در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری رسا، نسبت به عدم رعایت بهداشت از سوی برخی افراد ابراز نگرانی کرد و گفت: ما قبول کنیم یا نکنیم، نظام بهداشت در اسلام داریم که اگر کسی بهداشت مورد نظر اسلام را مراعات کند از بسیاری آسیب ها در امان می ماند.
وی گفت: فقهای ما مطالب زیادی در اطعمه و اشربه مطرح کرده اند، یا در مورد نظافت مطالب دقیق و ظریف زیادی داریم و این مسأله تا مرزی پیش می رود که «النظافه من الایمان» به عنوان یک شعار مطرح می‌شود.
عضو هیأت علمی گروه فقه و حقوق پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی با بیان این که ما دو نوع آلودگی داریم که به تناسب آن به دو نوع نظافت هم نیازمند هستیم، گفت: یکی آلودگی جسم و دست و صورت بدن انسان است و دوم آلودگی روح است که برای هر دو نیازمند نظافت هستیم؛ رعایت بهداشت جسم ما را پاکیزه می‌کند و دعا و توسل، روح و روان را از آلودگی ها پاک می‌کند.
وی تصریح کرد: برای یک فرد مسلمان و در یک جامعه اسلامی باید هر دو مطمح نظر قرار بگیرد، از این رو از برخی چیزهایی که انسان را از نظام بهداشت اسلام فاصله می دهد باید دوری کنیم تا بتوانیم هرچه سریع تر سلامتی جامعه را برگردانیم.
رییس انجمن فقه و حقوق حوزه در ادامه افراط و تفریط را از جمله عوامل عقب ماندگی جوامع دانست و گفت: باید بدانیم برخی آنچنان در بهداشت جسم زیاده روی می‌کنند که از نظافت و بهداشت روح غافل می شوند درحالی که هیچکدام جای دیگری را نمی گیرد.
آیت الله علیدوست در بخش پایانی گفت‌وگو با رسا خاطرنشان کرد: اگر مردم جامعه و کل جهان از همان ابتدا به این دو با هم توجه کرده بود خیلی از مشکلاتی که بشر امروز با آن دست و پنجه نرم نمی کرد، به وجود نمی آمد اما هنوز هم دیرنشده و باید تلاش جدی در جهت ریشه کن سازی این بیماری انجام دهیم./1330/ج
ارسال نظرات
نظرات بینندگان
مشاهدات شخصی و جسته و گریخته من می‌گوید که مردم در گوشه و کنار کشور از خطر کرونا آگاه شده‌اند و کمابیش راه‌های مقابله با آن‌را هم می‌دانند. کمپین‌های اطلاع‌رسانی احتمالا خوب عمل کرده و هشدار لازم به مردم رسیده ولی این همه ماجرا نیست. مطمئنم خیلی از مردم خواهند گفت که «خودم هم می‌دانم که چه کنم ولی امکانش را ندارم!»
اینها چه کسانی هستند؟ چند مورد را مثال بزنیم:
۱) کسانی که توانایی مالی برای خرید انبوهی از مواد و وسایل ضدعفونی و پیش‌گیری (خصوصا با قیمت‌های جدید) را ندارند و به زحمت حداقل‌های زندگی خود را تامین می‌کنند.
۲) کسانی که ذخیره مالی و پس‌انداز لازم یا حقوق ثابت و تضمین‌شده برای خانه‌نشینی را ندارند و مجبور هستند که با وجود ریسک بیمار شدن، هزینه زندگی خود و خانواده‌شان را تامین کنند.
۳) کسانی که مجبورند با حضور در سر کار، بخش‌ها و تاسیسات کلیدی جامعه را سرپا نگه دارند. کادر زحمت‌کش و فداکار درمان را همه در ذهن داریم ولی گروه‌های دیگری هم هستند که اگر همه‌شان خانه‌نشین بشوند جامعه نمی‌تواند سرپا بماند: صندوق‌دار سوپرمارکتی که باید سر کار بیاید تا مردم بتوانند خرید کنند، ماموران بخش آب و برق و انرژی و مخابرات که باید زیرساخت‌ها را سرپا نگه دارند، ماموران انتظامی، کارمندان بانک‌ها، داروخانه‌ها، پیک‌های توزیع خرید آن‌لاین و ...
۴) کسانی که حمایت خانوادگی یا شرایط لازم یا توانایی جسمی برای عمل کردن کامل به اصول خانه‌نشینی و قرنطینه و رعایت بهداشت را ندارند.
در کنار اطلاع‌رسانی و دعوت به کاهش تعاملات اجتماعی به فکر این گروه‌ها هم باید باشیم و به آن‌ها کمک کنیم. چه جور کمکی؟ طبعا کمک مالی و لجستیکی و کالایی و خدمات داوطلبانه یک قدم مهم است. ولی در کنار آن‌ها یک کمک بزرگ دیگر این است که که اگر امکانش را داریم «خانه‌نشین» شویم. این طوری جامعه را خلوت می‌کنیم و احتمال انتقال بیماری به قشرهای با توانایی کم‌تر را کم می‌کنیم.